Wanneer we beseffen dat het paradijs onherroepelijk verloren is gegaan, hoeft dat niet noodzakelijk te resulteren in negatieve gevoelens als melancholie, verdriet of defaitisme. Je zou net zo goed kunnen zeggen dat we enkel dankzij dat besef van een ‘verloren paradijs’ kunnen begrijpen welke vragen en uitdagingen er vandaag werkelijk toe doen. In het paradijs werden materiële overvloed, sociale harmonie en natuurlijke zuiverheid als een evidentie beschouwd: er werd niet bij stilgestaan en men besefte niet dat ook dat zou kunnen verdwijnen. Enkel na het paradijs kan er sprake zijn van verantwoordelijkheid en ‘empowerment’. Verantwoordelijkheid als in het besef dat we die waarden moeten koesteren, dat ze niet evident zijn, en dat de mens er verantwoordelijk voor is. Empowerment is dan weer het besef dat we zelf actie moet ondernemen om een leefbare wereld te scheppen.
