dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—
dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—
Media installation 6 simultaneous slide projections transferred to digital archives and vinyl
In Playgrounds (gestart in 1995) onderzoekt Friedl de representatie van de kindertijd. Het is een lopend project dat foto’s van speeltuinen in een documentaire stijl toont, die de kunstenaar overal ter wereld maakte. De recentste versie van het werk bestaat uit zes muurprojecties van meer dan 1100 gedigitaliseerde kleurendia’s - alle liggende beelden die alfabetisch gerangschikt zijn volgens de plaatsen waar de foto’s gemaakt werden. Spelend met het genre van de conceptuele fotografie roepen de foto’s vragen op over stedenbouw, onderwijs, sociale beleving, architectuur en design.
De kindertijd is een centraal thema in Friedls oeuvre, in werken als Snjókarl (1999), King Kong (2001), The Children (2009), of de publicaties Kromme Elleboog en Four or Five Roses, die monologen van kinderen registreren op speeltuinen in Nederland en Zuid-Afrika. Volgens Friedl zijn kinderen de ware anarchisten en ondergeschikten van deze wereld.
Speeltuinen zijn overal te vinden en worden op theoretisch, praktisch en esthetisch vlak veelal verwaarloosd. Voor Friedl is de speeltuin, met zijn stedelijke typologie van het modernisme, een klein wereldtheater, een schouwtoneel met rekwisieten die hij overal tegenkomt. Ze vormen de arena waarin kinderen hun eerste publieke avonturen kunnen beleven als jonge individuen. Friedls reeks functioneert als een antropologische studie in vertelling: het verhaal van de wereld verteld door haar speeltuinen.
