Centraal in de installatie staat een houten altaar waarop Wang objecten en sculpturen uit diverse geloofsovertuigingen verenigt met eigen werk. De scène verwijst naar een eerder videowerk, Like Paradise, waarin een Thaise boeddhistische tempel op het platteland van Hong Kong geportretteerd wordt die een toevluchtsoord is geworden voor afgedankte beelden en memorabilia uit andere religies. De opstelling is het resultaat van een lange zoektocht doorheen museumopstellingen (Museum M in Leuven en het Warren Anatomical Museum op de Harvard Medical School in Boston, VS), de collectie van stad Kortrijk, brocantemarkten, moulages van de Kortrijkse kunstacademie, het voormalige Karmelietessenklooster, beelden uit privécollecties en Wangs eigen collectie. Elk van de sculpturen heeft een eigen verhaal en achtergrond. Zo wordt bijvoorbeeld verwezen naar Norma en Normman, twee anatomische modellen die tussen 1939 en 1950 gemaakt werden door Abram Belskie en Robert Latou Dickinson. De twee beelden zouden de ‘gemiddelde’ Amerikaanse man en vrouw moeten voorstellen. Alleen werden bij het verzamelen van de data enkel gegevens van witte mannen en vrouwen gebruikt. De verzameling wordt aangevuld met originele beelden van de kunstenaar. Zo zien we de twaalf dierentekens uit de Chinese astrologie terugkomen in het altaar. De dieren houden elk een offerschaal vast en roepen zo beelden op van offerandes en van een cyclische kosmologie.
Wie verder kijkt in de ruimte ontdekt steeds meer elementen die het verhaal dat Wang wil vertellen prijsgeven. Zo zijn de uiteindes van de vliegenverdrijvers, die je typisch vindt in de toonbanken van slagers in Taiwan, uit vlaglinten gemaakt die gebruikt worden voor het markeren van grenzen of gevaarlijke gebieden in de Verenigde Staten. De wasmachines in de ruimte verwijzen niet alleen naar het verleden van rhizome_ als wasserette, maar zijn evengoed een subtiele knipoog naar de stereotiepe beroepskeuze van Aziatische migranten in de Verenigde Staten. In één van de wasmachines draait een witte plastic zak met een rode opdruk rond. In plaats van het gebruikelijke logo van Chinese afhaalmaaltijden, kreeg de plastic zak een beeld van Penglai Island opgedrukt, een mythisch paradijs dat volgens de Chinese mythologie het geheim van het eeuwige leven herbergt.
De trommel van de tweede wasmachine bevat repen uit een servet waarop een bekende passage uit Octavia E. Butlers boek Parable of the Sower (1993) werd geborduurd: “All that you touch/ You Change. / All that you Change / Changes you. / The only lasting truth/ Is Change. God Is Change.” Het citaat is in Wangs werk echter slechts een enkele keer compleet, met iedere slag van de machine wordt een nieuwe tekst gevormd.
In een derde wasmachine draaien twee egelknuffels rond in een chaotische tango. Ze verwijzen naar Wangs solotentoonstelling Ghost Eats Mud (2022, Kunsthal Gent), waarin een speelgoedtrein met egels thema’s als snelheid en vooruitgang verbond met de obsessie van een kind met Sonic the Hedgehog. De laatste wasmachine is schijnbaar volledig leeg, maar bevat in werkelijkheid liefdesgeheimen die de kunstenaar de machine influisterde. Net zoals de leegte van de metalen trommel, zijn deze geheimen open ter interpretatie.
Het behangpapier met grillige roze en blauwe stroken is overgenomen van een aquarel van Wangs nichtje. Deze scène vormt een speelse referentie aan de “ouderwetse jpegs”: kitscherige en dromerige beelden met een welwillende tekst, die populair zijn in groepsgesprekken onder de oudere generaties in Oost-Azië.
In de achterste ruimte krijgen we een video te zien waarin een jongetje, het neefje van de kunstenaar, een episch verhaal aan het uitbeelden is aan de hand van sculpturen die hij maakt uit dumplingdeeg. Op de achtergrond zien we Wangs moeder terwijl ze klusjes in de keuken uitvoert. Wang besloot om dit fragment op te nemen als verwijzing naar de jongste generatie die onze wereld van morgen zal erven. Ze positioneerde de video symbolisch op een stapel dozen die gebruikt werden om de kunstwerken te transporteren.
Wangs oeuvre leest als één onafgebroken verhaal, waaraan telkens een nieuw hoofdstuk wordt gebreid. Zo worden twee keramische beelden tentoongesteld die werden gebruikt voor de afgietsels van de twee bronzen sculpturen Al Met Der Tyd. Deze twee beschermers zijn nauw met elkaar verbonden en zijn momenteel te zien in de Triënnale Beaufort. Daarnaast beschouwt ze deze installatie als een voortzetting van haar eerdere tentoonstelling Ghost Eat Mud in de Kunsthal Gent. De titel van dit project verwijst naar een Kantonese uitdrukking die duidt op warrige gedachten die op een onsamenhangende manier worden overgebracht. In zekere zin is dit een algemene metafoor voor het werk van Wang. De installatie in rhizome_ verwerkt verschillende motieven en referenties op een manier die een lineaire interpretatie uitsluit. Daarmee slaagt de kunstenaar erin om ruimte te creëren voor een vruchtbare kruisbestuiving tussen culturen, tradities en symbolen. Het is de poëzie van een zeer gelaagde boodschap die zich als een traag te ontdekken schatkist aan de bezoeker onthult.
