In de jaren 1630 waagt van Diepenbeeck zich in beperkte mate aan monumentaal schilderwerk. Na 1640 is de invloed van Anthony van Dyck (1599-1641) merkbaar in de expressievere houdingen en gezichtsuitdrukkingen. In het laatste deel van zijn leven richt de kunstenaar zich bijna exclusief op ontwerpen voor boeken en tapijten.
Mozes slaat water uit de rots dateert van het derde kwart van de 17e eeuw en maakt deel uit van een reeks tapijten over de geschiedenis van Mozes. Deze tapijten werden in het Antwerpse atelier van Michiel Wauters geweven naar tekeningen van Abraham van Diepenbeeck. Het tapijt in het Kortrijkse stadhuis is het enige uit die reeks dat nog in België bewaard is gebleven.
Volgens het boek Exodus gaat het werk over de reis van Mozes uit Egypte met de Israëlieten. Toen ze Refidim bereikten, hadden ze geen water om te drinken en begonnen ze tegen Mozes te morren. Mozes ging op de rots van Horeb staan en sloeg met zijn staf op de rots, waardoor er water uit kwam (Exodus, 17). Dit tafereel draait niet louter over het brengen van een Bijbels verhaal, het gaat ook over de bevestiging van macht. In die tijd waren wandtapijten de meest populaire kunstvorm aan de Europese hoven. Ze waren bedoeld om de belangrijkste kamers van machtige personen te kleuren.
Dit historische tapijt snijdt op een intrigerende manier het prominente thema van water aan, een thema dat op meerdere plaatsen in Triënnale Kortrijk terugkeert. Het inspireerde Jan Van Imschoot tot de productie van 42 tekeningen die samen met het tapijt worden gepresenteerd. Er ontstaat ook een dialoog met de textielwerken van Małgorzata Mirga-Tas en Felix Beaudry in de aanpalende ruimtes. (PR)
