dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—
dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—dinsdag t.e.m. zondag van 10u tot 18u—
145 kartonnen maquettes, geprinte lijst met gebouwen variabele groottes
De Schotse kunstenaar Nathan Coley maakt na twintig jaar een vervolg op zijn emblematische werk The Lamp of Sacrifice (140 Places of Worship, Edinburgh). Deze nieuwe installatie visualiseert alle spirituele plekken in Kortrijk, van kerken en kapellen tot de lokale moskee en het boeddhistische centrum, uitgewerkt in kartonnen maquettes. De kunstenaar inspireerde zich hiervoor op John Ruskins The Lamp of Beauty. Met dat werk stelt Ruskin dat er een verschil is tussen architectuur en een gebouw: architectuur heeft betekenis, terwijl een gebouw louter functioneel is.
Coleys installatie vertrekt vanuit de observatie van het zware werk, de vele middelen en de bijna ongeëvenaarde passie die religieuze gemeenschappen in het bouwen van hun gebedshuizen steken. Ze doen er alles aan om zoveel mogelijk betekenis in hun gebouwen te integreren. Daardoor ontstaat een onmiskenbare architecturale vormentaal die religieuze gebouwen onderscheidt van de rest van het landschap.
Coleys werk is het resultaat van een arbeidsintensief traject samen met studenten en personeel van de Academie Kortrijk. Iets meer dan een half jaar werkten een twintigtal vrijwilligers aan de vele sculpturen op de plek waar de installatie nu tentoongesteld is. Met een fantastische precisie bouwden ze de 140 gebouwen na in karton volgens de vormentaal van Coley. Bijna toevallig werden de deelnemers zo tijdelijk zelf een kleine gemeenschap die naar één gemeenschappelijk doel toeleeft.
Door dit werk na twintig jaar opnieuw te creëren in een digitaal tijdperk waarin we dit soort sculpturen veel tijdsefficiënter kunnen reproduceren, stelt de kunstenaar mee de betekenis van dit soort handenwerk in vraag. Ten slotte biedt de installatie onvermijdelijk ook een bijzonder perspectief op de waarde van het Vlaamse, religieuze, architecturale patrimonium dat steeds sneller zijn oorspronkelijke functie verliest.
