In the end everything begins again, 2024

Shirley Villavicencio Pizango groeide op in Lima en in een dorp in het Amazonewoud. Op haar 18e emigreerde ze naar België, waar ze in een pleeggezin terechtkwam. Ze studeerde achtereenvolgens aan het KASK en het HISK in Gent. Haar schilderijen lijken te balanceren tussen tekenen en schilderen. Eerst tekent ze met acrylverf de contouren van haar onderwerp (overwegend portretten of stillevens), om die daarna snel maar trefzeker met het penseel te laten trillen in levendige kleuren. Het schilderen met acrylverf laat haar toe om snel en intuïtief te schilderen. Sommige delen van haar schilderijen ogen onaf en als er al een perspectief is, dan is het verstoord. Haar stijl is zeer herkenbaar. Je voelt er een nauwe verwantschap met Matisse en Picasso in, met wie ze “een quasi permanente dialogue intérieur aangaat”.[1] De krachtige portretten van Villavicencio Pizango worden geschilderd naar levend model of op basis van analoge foto’s. Ze portretteert vaak zichzelf maar ook haar vrienden en familieleden, met wie ze een persoonlijke, soms intieme relatie heeft. De portretten zijn geen exacte voorstelling van haar modellen, maar eerder een persoonlijke interpretatie, waarin ze haar gedachten en gevoelens kwijt kan. Ze heeft een sterke interesse voor het anders-zijn. In die zin is haar werk zeer inclusief en divers te noemen. Ze beeldt vrouwen af als trotse, zelfbewuste mensen, wars van sensualisme of exotisme. Shirley Villavicencio Pizango verblijft al bijna de helft van haar leven in België, maar heeft nog altijd een heel sterke band met haar thuisland Peru. Haar identiteit zit tussen die twee culturen in; die dualiteit is ook een van haar thema’s. In haar werk houdt ze een prominente plek vrij voor mensen van kleur. Ze staan op de voorgrond en kijken de toeschouwer in de ogen. Wat meteen opvalt zijn de witte lippen. Toen ze achttien jaar geleden in België arriveerde, sprak ze Nederlands noch Engels. Omdat weinig mensen hier Spaans spreken, voelde ze zich taalloos. Daarom vult ze de lippen van de mensen die ze afbeeldt ook niet in; ze blijven leeg. In dit werk zien we een intiem portret van de kunstenaar met haar broer. Er is hierdoor een sterke verwantschap met de inclusieve missie van Wit.h voor crip kunstenaars. Wit.h maakt ruimte, in de brede zin van het woord, in de hedendaagse kunst voor wie anders is, voor wie crip of oustider is, voor wie collectief denkt en voor wie de ethische en politieke context van kunst niet uit de weg gaat. Wit.h bevraagt en herdenkt de toegankelijkheid van het kunstenveld en wil het kleurrijk bevolken. De titels van Villavicencio Pizango’s schilderijen wijzen erop dat haar werk minder lichtvoetig is dan je op het eerste gezicht zou denken. Achter het vrolijke oppervlak schuilt vaak een aura van melancholie. Zoals Bart Cassiman schrijft: “Niettegenstaande het kleurrijk palet zijn dit geen vrolijke schilderijen. Ook al stralen ze een verraderlijke onbevangenheid uit die onnavolgbaar is en menigeen op het verkeerde been zet.”[2] In haar atelier omringt ze zich met allerlei objecten zoals curiosa, textiel, etnische maskers (die ze verzamelt), terracotta vazen, rotan meubels, bloemen en planten. Deze elementen vormen de basis voor stillevens, die ook als zelfportretten beschouwd kunnen worden. Ze schetsen een beeld van de kunstenaar en haar identiteit, die een soort cross-over vormt tussen Zuid-Amerika en België.