De directe verwijzing, soms inclusief wonden, naar menselijke en dierlijke karkassen kan afschuw oproepen, maar herbergt een krachtige poëzie. De Bruyckere creëert beelden die even verschrikkelijk als prachtig zijn. Ze omarmt de twee oerdriften Eros en Thanatos en weet hun dans te verenigen in één beeld dat tegelijk aantrekt en afstoot. De kunstenares groeide op als slagersdochter en dat liet onmiskenbaar een indruk na die haar in staat stelt klassieke thema’s als lijden en dood vast te pakken, zonder in esthetisering van horror of sublimatie van gruwel te vervallen. Haar kunstwerken vertellen sereen over oorlog, hulpeloosheid, verval en wreedheid, maar ook over zorgzaamheid, leven, liefde, kwetsbaarheid, tederheid en bloei. In 1999 vertegenwoordigde Berlinde De Bruyckere België op de Biënnale van Venetië.